7 فوریه 2024- مطالعه ی اخیراً منتشر شده در Cardiovascular Diabetology شامل افراد مبتلا به دیابت نوع 2 (T2D) و سابقه عوارض پای دیابتی، افزایش 50درصدی خطر مرگ و میر ناشی از همه علل را طی یک دوره پیگیری 7.42 سال نشان داد. عوارض پای دیابتی شامل قطع عضو، زخم/گانگرن، و برقراری مجدد خون رسانی به اندام تحتانی است.

قطع عضو، قوی ترین ارتباط را با مرگ و میر ناشی از همه علل نشان داد و از تأثیر قانقاریا/زخم پیشی گرفت، در حالی که ریوسکولاریزیشن یا برقراری مجدد خون رسانی به تنهایی، تأثیر نسبتاً متوسطی را نشان داد.

زخم پای دیابتی (DFUs) از عوارض درازمدت شایع دیابت است که 19 تا 34 درصد از بیماران در طول زندگی رخ می دهد و میزان عود آن در 3 تا 5 سال، 65 درصد است. اگرچه مطالعات زیادی نقش مستقل این رویدادها را در خطر مرگ بررسی نکرده اند، زخم پای دیابتی با افزایش مرگ و میر، به ویژه در اثر بیماری های قلبی عروقی مرتبط هستند.

برای پر کردن این شکاف دانش، دکتر Giuseppe Pugliese، و همکارانش از دانشگاه"La Sapienza"، در ایتالیا، با انجام یک مطالعه کوهورت آینده نگر به ارزیابی ارتباط سابقه پای دیابتی با مرگ و میر به همه علل در افراد مبتلا به دیابت نوع 2، مستقل از عوامل خطر قلبی عروقی، سایر بیماری ها و عوارض، پرداختند.

در این مطالعه 15773 بیمار سفید پوست از 19 مرکز در ایتالیا از سال 2006 تا 2008 مورد بررسی قرار گرفتند. وقایع اندام تحتانی، عروق مغزی، عروق کرونر و بیماری‌های عمده همراه با سوابق پزشکی، بیماری کلیوی دیابتی با آلبومینوری و میزان فیلتراسیون گلومرولی تخمین زده شده، رتینوپاتی دیابتی با فوندوسکوپی، و عوامل خطر قلبی عروقی با روش‌های استاندارد مشخص شد. مرگ و میر ناشی از همه ی علل برای 15656 بیمار در 31 اکتبر 2015 بازیابی شد.

یافته های این مطالعه به شرح زیر است:

· در ابتدا، 5.7٪ از بیماران سابقه پای دیابتی، از جمله زخم / گانگرن و / یا قطع عضو (3.58%)، با یا بدون ریوسکولاریزاسیون اندام تحتانی(به ترتیب 0.80% و 2.78%)، و ریوسکولاریزاسیون به تنهایی(2.09%) داشتند.

· سابقه ی پای دیابتی با مرگ به هر علت طی یک پیگیری 7.42 ساله (نسبت خطر تعدیل شده، 1.502)، مستقل از عوامل مخدوش کننده، از جمله سن، جنس مرد، هموگلوبین A1c، سیگار کشیدن، درمان های فعلی، سایر عوارض، بیماری های همراه ارتباط مستقیم داشت؛ و سطح فعالیت بدنی و کلسترول تام و کلسترولHDL به طور مستقل با مرگ و میر ارتباط معکوس داشتند.

· هم زخم و هم گانگرن، و قطع عضو به تنهایی به طور مستقل با مرگ مرتبط بودند، با قدرت ارتباط بالاتری برای قطع عضو نسبت به زخم/گانگرن (1.874 در مقابل 1.567).

· هم زخم/آمپوتاسیون/گانگرن و هم ریوسکولاریزاسیون اندام تحتانی به تنهایی، به طور مستقل با مرگ مرتبط بودند. خطر مرگ و میر برای زخم / گانگرن / قطع عضو بسیار بیشتر از ریوسکولاریزاسیون بود (1.641 در مقابل 1.229) و خطر مرگ و میر برای ترکیبی از زخم / گانگرن / قطع عضو و ریوسکولاریزاسیون  فقط اندکی بیشتر بود(1.733).

محققان نوشتند: در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 از گروه RIACE، سابقه وقایع پای دیابتی، از جمله زخم/گانگرن، ریوسکولاریزاسیون اندام تحتانی و قطع عضو، با افزایش 50 درصدی خطر مرگ بعدی به هر علتی مرتبط است، البته بطور مستقل از بیماری قلبی عروقی، سایر عوارض و بیماری های شدید که آنها نیز به طور قابل توجهی با مرگ و میر مرتبط هستند.

محققان نتیجه گیری کردند که "ارتباط قطع عضو با مرگ و میر بیشتر بود، در حالی که ریوسکولاریزاسیون به تنهایی ارتباط نسبتاً متوسطی را نشان داد."

منبع:

https://medicaldialogues.in/diabetes-endocrinology/news/diabetic-foot-complications-tied-to-increased-risk-of-all-cause-mortality-in-type-2-diabetes-patients-123835